Epiloog Frank

DOEN in plaats van erover denken of mijmeren

Dat is voor mij het belangrijkste leermoment van deze tocht geweest. Je kunt er immers nog zoveel over lezen of schrijven maar je moet het echt gedaan hebben om het echte gevoel te krijgen en te weten wat het is. Een groot avontuur, dat is het woord dat bij mij in de herinnering blijft, ondanks het feit dat we deze trip hebben gemaakt onder redelijke comfortabele omstandigheden. We hebben immers lekker kunnen overnachten in meestal gezellige hotelletjes. 

Ja het is een stevige trip, maar het is niet enkel de afstand, de hoogte van een bepaalde berg of de weersomstandigheden die de trip bijzonder maken, maar het is de totale mix. Het vervloeken van die zoveelste steile klim maar vervolgens genieten van de rust en het uitzicht op de top, het genieten van een lekker flesje wijn ‘s avonds op het terras maar eveneens het genieten van een lekker zelf gemaakt kopje soep ergens in de berm onderweg. Het vervloeken van die laatste extra 20km die veel zwaarder blijken dan verwacht maar vervolgens lekker alle zweet en vermoeidheid van je af laten lopen onder een lekkere warme douche.

Leven van dag tot dag en maar kijken tegen welke verrassingen we vandaag weer zullen aanlopen. Je geraakt al heel snel in een standaardritme. 7:15h opstaan; 8:00h ontbijten; 9:00h op de fiets; 17:00-18:00h aankomen op de plaats van bestemming en een onderkomen zoeken; opfrissen, een lekker pilsje, eten, nog effe de blog doen en om 22:30h weer in het mandje. Toch brengt dit zo op het oog saaie ritme ons elke dag weer een scala aan nieuwe verrassingen: een nieuwe omgeving, andere interessante  mensen en andere verrassingen zoals bijvoorbeeld het ontdekken hoe lekker een glas Campari jus toch kan zijn!

Ik heb er met hart en ziel van genoten. Niet om mezelf iets te bewijzen, maar vooral omdat ik dit bijzonder graag eens wilde meemaken tezamen met mijn beste vrienden. Daarnaast ook als eerbetoon aan mijn ouders (vader zou dit zeker immers zelf ook graag eens hebben gedaan) en voor mijn kinderen Junior en Yori. Enerzijds uit dankbaarheid maar anderzijds ook om een voorbeeld te stellen dat met wilskracht alles mogelijk is. En last but not least natuurlijk voor mijn liefste Cilly die me dit onvoorwaardelijk gunt en vervolgens ook fanatiek alles volgt op de blog. Dank aan jullie allen.

Of ik het nog eens zou willen doen? Om eerlijk te zijn voorlopig even niet, enerzijds omdat dit praktisch niet mogelijk is maar tevens omdat je van zoiets speciaals geen gewoonte moet maken.

Maar zeg nooit nooit!

Nogmaals dank aan iedereen die heeft meegeleefd, iedereen op zijn eigen manier.

p.s.: We zullen de blog nog verder completeren met de laatste foto's incl die van de aankomst op het Vatikaanplein

Frank