Epiloog Frank

DOEN in plaats van erover denken of mijmeren

Dat is voor mij het belangrijkste leermoment van deze tocht geweest. Je kunt er immers nog zoveel over lezen of schrijven maar je moet het echt gedaan hebben om het echte gevoel te krijgen en te weten wat het is. Een groot avontuur, dat is het woord dat bij mij in de herinnering blijft, ondanks het feit dat we deze trip hebben gemaakt onder redelijke comfortabele omstandigheden. We hebben immers lekker kunnen overnachten in meestal gezellige hotelletjes. 

Ja het is een stevige trip, maar het is niet enkel de afstand, de hoogte van een bepaalde berg of de weersomstandigheden die de trip bijzonder maken, maar het is de totale mix. Het vervloeken van die zoveelste steile klim maar vervolgens genieten van de rust en het uitzicht op de top, het genieten van een lekker flesje wijn ‘s avonds op het terras maar eveneens het genieten van een lekker zelf gemaakt kopje soep ergens in de berm onderweg. Het vervloeken van die laatste extra 20km die veel zwaarder blijken dan verwacht maar vervolgens lekker alle zweet en vermoeidheid van je af laten lopen onder een lekkere warme douche.

Leven van dag tot dag en maar kijken tegen welke verrassingen we vandaag weer zullen aanlopen. Je geraakt al heel snel in een standaardritme. 7:15h opstaan; 8:00h ontbijten; 9:00h op de fiets; 17:00-18:00h aankomen op de plaats van bestemming en een onderkomen zoeken; opfrissen, een lekker pilsje, eten, nog effe de blog doen en om 22:30h weer in het mandje. Toch brengt dit zo op het oog saaie ritme ons elke dag weer een scala aan nieuwe verrassingen: een nieuwe omgeving, andere interessante  mensen en andere verrassingen zoals bijvoorbeeld het ontdekken hoe lekker een glas Campari jus toch kan zijn!

Ik heb er met hart en ziel van genoten. Niet om mezelf iets te bewijzen, maar vooral omdat ik dit bijzonder graag eens wilde meemaken tezamen met mijn beste vrienden. Daarnaast ook als eerbetoon aan mijn ouders (vader zou dit zeker immers zelf ook graag eens hebben gedaan) en voor mijn kinderen Junior en Yori. Enerzijds uit dankbaarheid maar anderzijds ook om een voorbeeld te stellen dat met wilskracht alles mogelijk is. En last but not least natuurlijk voor mijn liefste Cilly die me dit onvoorwaardelijk gunt en vervolgens ook fanatiek alles volgt op de blog. Dank aan jullie allen.

Of ik het nog eens zou willen doen? Om eerlijk te zijn voorlopig even niet, enerzijds omdat dit praktisch niet mogelijk is maar tevens omdat je van zoiets speciaals geen gewoonte moet maken.

Maar zeg nooit nooit!

Nogmaals dank aan iedereen die heeft meegeleefd, iedereen op zijn eigen manier.

p.s.: We zullen de blog nog verder completeren met de laatste foto's incl die van de aankomst op het Vatikaanplein

Frank

Dag 21 Bracciano - Roma. Missione completa.

Vertrokken vanuit het zeer natuurlijke meer van Bracciano voelde de laatste tocht na zo'n 2000 km aan als de laatste etappe van de Tour de France. Alleen moesten wij het onderweg doen met Gatorade energiedrank in plaats van de bij de TdF gebruikelijke champagne. Dat hebben we na een heroïsche aankomst op het Sint Pietersplein - waar zelfs de carabinieri waren uitgerukt om ons luid fluitend te begroeten - toch maar even gecompenseerd door gezamenlijk een feestelijk glaasje prosecco te nuttigen. Een onbeschrijfelijk mooi gevoel, waarvan wij ieder afzonderlijk nog in een epiloog zullen proberen dat in woorden te vatten. Die persoonlijke ontboezemingen houden jullie nog tegoed. Nu duiken wij onder in het nachtleven van Roma, lees in bed! Welterusten

Dag 20. Bagnoregio - Trevignano Romano. De laatste loodjes....

De Toscaanse bergen zijn echt een karwei. Steile hellingen en korte afdalingen. We zijn zo zwaar bepakt dat het is alsof we in de afdaling een parachute achter ons hebben. Gisteren landden we aan in Bagnoregio. Een plaatsje van niks, maar met een, naar ons later bleek, indrukwekkende geschiedenis. Het plaatsje is getroffen door een aardbeving/verschuiving. Het was adembenemend te zien wat voor gevolgen het natuurgeweld teweeg had gebracht. We aten per ongeluk in een klein restaurantje waar de chef een charmante dame uit Sardinië bleek te zijn. We hebben uitstekend gegeten en genoten van haar verschijning. Vandaag heeft "Benjaminse" zijn ware gezicht laten zien. Een onvoorstelbaar onbegaanbaar weggetje door de bossen, uitkomend aan het meer van Vico. De laatste kilometers leidden naar het meer van Braciano. Morgen staan we op het Pietersplein....!

Dag 18 Siena - Montepulciano. Het ware genieten

Vanochtend weer volgens schema Siena verlaten. Alles verliep soepeltjes en na enige tijd fietsten we wederom in een compleet ander landschap. Deze streek, de zgn Creta, is kaal en wijds als gevolg van een vulkanisch verleden. De tocht op zich was zoals gisteren nl weer warm en zwaar. Vreemd genoeg leggen die Italianen alle wegen precies over de top van de heuvels. Bovendien hebben ze er een handje van om het laatste stukje juist effe iets steiler te maken. Met de wetenschap dat er nog voldoende rek in het programma van de komende dagen zit vonden we het na 64km genoeg voor vandaag. Iets na Montepulciano na zagen we een bord van een hotelletje met zwembad. Om half 4 lagen we aan het zwembad met een pilsje en 'savonds hebben we nog genoten van een lekker etentje op een sfeervol terras in Montepulciano.

Dag 17 Vinci - Siena. Kleine vergissing, grote gevolgen.

Na de heroïsche klimmetjes over de Alpen-passen en de niet te onderschatten pukkeltjes in de Apennijnen dachten we (redelijk naïef) het zwaarste deel van de route wel achter ons te hebben. Daarom begonnen we vol goede moed aan de tocht door Toscane richting Siena. Lag het aan de nevel in de vroege ochtend, of wellicht nog aan de nevel als gevolg van de vorige avond genuttigde campari-jus, feit is dat onze navigator - in wie wij tot op dat moment een onverwoestbaar vertrouwen hadden - zich even vergiste in de keuze van wegen op een onduidelijke splitsing. Met als gevolg dat we vervolgens geconfronteerd werden met klimmetjes met een stijgingspercentage van ca 20%. Wel eens geprobeerd met 20 kilo bagage op je fiets? Nou hebben die Italianen toch al de gewoonte om in plaats van om een berg heen, er rechtstreeks overheen te rijden, dus de hele dag was het afzien bij het leven. Intussen gelukkig ook nog kunnen genieten van de fraaie omgeving en uiteindelijk beloond met een onvergetelijke aankomst op de Campo in Siena, alwaar een vriendelijke toerist ons op de gevoelige plaat vastlegde. Die foto houden jullie tegoed. Het is nu laat en de mannen gaan op 1 oor. Welterusten. Morgen meer.

Dag 16. Zocca - Vinci. Via de Apenijnen in Toscane

Allereerst iedereen dank voor de reacties. We kijken er iedere avond naar uit. Het is mooi dat het jullie niet is ontgaan dat we met een paar stevige etappes bezig zijn. Gisteravond was de elastiek er behoorlijk uit. We kwamen om 18.30 uur, na een klim van 18 km in Zocca aan. Toen bleken de plaatselijke hotels toevallig die avond gesloten en lieten wij ons verleiden door een "propper" op leeftijd die een bed en breakfast om de hoek in het vooruitzicht stelde. Het was inderdaad een bed maar het ontbijt moesten we 's morgens bij de lokale bar regelen. Overigens was hier niets mis mee. Vandaag weer stevig op en neer. In Vinci (van Leonardo) waar we na 110 km aankwamen, bleken de hotels vol en kwamen we in een Agriturismo terecht. Een wijnboer die een prima accommodatie had, maar geen wijn voor zijn gasten. Met zijn drieën op een kamer, Frankie mag vanavond in het losse bed (om de beurt) Ik kruip tegen de gebreide broek van Fer. Inmiddels begint zijn baard wel te kriebelen.....

Ps. Naomi als ik terug ben gaan we zwemmen.

Dag 14. Bardolino - Fabbrico. Weer met beide benen op de (Po) vlakte

Met weemoed verlieten we vanmorgen het zo idyllische, maar ook enigszins toeristische Bardolino aan het Gardameer. Uitgeluid door een superbe collazione van de lokale hoteleigenaresse. Vooral de wetenschap dat we voor even de bergen en het water zouden moeten missen versterkte de weemoed. En ja, de Po-vlakte is vlak en heeft minder aan natuurschoon te bieden dan wat we tot nu toe gewend waren. En ja, we missen de appelbomen en de wijngaarden waar we dwars doorheen fietsten. Maar de vlakte nodigde uit tot een sublieme fietstijdrit langs de rivier de Mincio, eindigend in een fraaie apotheose in Mantova, waar we verwelkomd werden door een unieke combinatie van weelderige lotusbloemen en fraaie cultuurhistorische bouwwerken. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd de Po over (niet op) en uiteindelijk neergestreken in het volstrekt onbekende doch inmiddels bij ons zeer populaire Fabbrico (niet in het laatst plaats dankzij de innige band met de exploitant van het enige lokale horeca-etablissement. Nog even met de hoteleigenaar de route van morgen uitgestippeld en rozig weer te bed!